%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
De wind schudde vannacht flink aan de tent. Wanneer ik wakker word is het echter windstil. Het koppel aan mijn rechterkant is al vroeg in de weer en, als ik op het geluid af ga, al voor 7 uur weg. Ik heb vroeg ontbeten, maar blijf daarna nog even liggen om te lezen.
De troep steenbokken is inmiddels naar de voet van de Grand Veymont verhuisd, enkele tientallen meters achter mijn tent. De vrouwtjes liggen op de rotsen en laten de kroost grazen. De meeste mannetjes liggen wat verderop op de grasvlakte. Ik ben getuige van een gevecht tussen twee jonge bokken. Na een poosje laat ik de twee wildebrassen achter me en zet mijn weg zuidwaarts verder.
Eerst wandel ik naar de Pas des Bachassons (1903m), boven de Ravin des Serres et du Maupas. Het landschap verandert. Ik kijk uit over de Plaine de la Queyrie, een ondiepe, quasi desolate vallei met in het midden een alleenstaande, markante boom: de Arbre Taillé. De boom is een overblijfsel van een veel groter bos, maar bleef staan om als herkenningspunt te dienen. En hij staat vermeld op de topografische kaart! Daarachter kan je een kalksteengroeve uit de Romeinse tijd herkennen.
Het volgende mikpunt zijn de Rochers de Plautret (1827m) en de Dent de Die (1640m). Die laatste steekt uit als een naald. Ik moet er niet heen, maar ze tonen me de weg naar de Cabane de Pré Peyret (1612m) waar ik water ga halen aan de Fontaine des Endettes. Het water stroomt hier rijkelijk. 15 seconden per liter. Ik loop om de berg heen om boven de Pas de Chabrinel (1631m) aan te sluiten op de GR91.
Het pad loopt op respectvolle afstand van het ravijn. Wie wil kan dichterbij komen om van het prachtige uitzicht over de westelijke Vercors te profiteren. Het gaat een beetje op en af naar de Col du Pison (1655m). Hier neem ik afscheid van de GR91 en volg een ongemarkeerd pad in oostelijke richting, naar de Bergerie du Jas Neuf. Het landschap is bezaaid met lapiaz en kalksteenblokken. Alles kleurt zo wit, dat het pijn doet aan de ogen.
Om aan de bergerie te geraken moet ik cairns volgen. Gelukkig zijn die er, want het pad is niet steeds duidelijk en soms onbestaande op de lapiaz. Bij deze ook een oproep om in bergachtig en desolaat gebied niet zomaar steenmannetjes te maken als het niet is om de te volgen weg aan te duiden. Voor je het weet stuur je andere wandelaars in een verkeerde richting.
Aan de Bergerie du Jas Neuf (1621m) zie ik door het hoge gras het pad niet meer. Achter de hut volg ik een strook lapiaz dat volgens mij redelijk parallel met het pad moet lopen. Verderop zie ik de weg inderdaad weer verschijnen en volg het nog een kilometer tot aan de Cabane de Chaumailloux (1665m). Een prachtige plek! De Mont Aiguille torent boven het landschap uit en links daarvan steekt ook de Peyre Rouge zijn neus aan het venster.
Op het einde van een grasvlakte staat de militaire begraafplaats van de Pas de l'Aiguille (1622m). Hier liggen/lagen 7 Maquisards en een herder begraven. Zij kwamen op deze plaats om tijdens de gevechten van 22-24 juli 1944. Net als aan de Pas de Berrièves en de Pas de la Ville (lees de verslagen van dag 3 en dag 4) was het ook hier de bedoeling de Duitse troepen van het hoogplateau te houden. De Duitsers vieln op 22 juli onverwachts langs de bovenzijde aan en niet via het pad dat uit de vallei komt. 23 van de 27 Maquisards kunnen zich naar de relatieve veiligheid van één van de grotten begeven. Twee verzetslieden komen om, net als herder Albert Algoud die zijn kudde vergezelde. Twee anderen kunnen vluchten. Omdat de toegang tot de grot beschermd is door een overhangende rots en aan de binnenkant omhoog loopt, zijn de Fransen redelijk goed beschermd. De Maquisards houden het zo'n 30 uur vol tegen een veel sterkere tegenstander, die op allerlei manieren probeert hen uit de grot te krijgen. In de vroege ochtend van 24 juli kunnen de resterende 18 verzetslieden ontsnappen. Er komen nog vijf Fransen om tijdens of als gevolg van de gevechten. Wie interesse heeft kan ik Paddy Ashdown's boek "The Cruel Victory" ten zeerste aanraden. Daarin beschrijft hij de opbouw naar en het verloop van de slag om de Vercors en de gebeurtenissen op de Pas de l'Aiguille in detail. Ik waag nog even een bezoek aan de grot, maar de doorgang wordt bemoeilijkt door rotsblokken.
De afdaling naar Richardière (1058m) is bijzonder steil en de zware regenval van de afgelopen dagen en weken heeft her en der voor aardverschuivingen gezorgd. Extra voorzichtigheid is dus geboden, want het ligt er deels glad bij. Ik zie een steenbok een dutje maken op een uitstekende rots. Het pad zigzagt verder naar beneden. Ineens is er ook een bredere grindweg, maar ik blijf de geel-groene markeringen langs een smaller pad volgen. Na een kilometer kom ik aan een parking waar nog een monument staat voor de gesneuvelde Maquisards. Daarna volgen twee kilometer naar het gehucht Richardière, waar de zogenaamde Compagnie de Trièves, m.a.w. de Maquisards die de Pas de l'Aiguille gingen verdedigen, op 20 juli 1944 verzamelen bliezen voor hun klim naar de bergpas.
Ik hou halt op het terras van een hotel. In deze hitte heb ik wel een drankje verdiend. Het is tenslotte ook niet meer zo ver naar de boerderij waar ik vannacht wil overnachten, de Ferme du Pas de l'Aiguille. Daar kom ik vroeg aan. Schaduw is er amper, maar uiteindelijk nestel ik me tegen de bosrand in de enige schaduw die het enorme terrein rijk is. Mijn tocht komt stilaan op zijn einde. Morgen resten me nog iets meer dan 7 kilometer, inclusief een omweg naar de bakker in Chichilianne.
Gegevens wandeling:
Datum: Vrijdag 16/06/2023
Etappe: Rocher du Prayet > Richardière
Afstand: 17,4 kilometer
Stijgingsmeters: 257m
Dalingsmeters: 1098m
Weer: Zonnig, 28°C
