%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Uitstekend geslapen, maar ik geraak niet uit de slaapzak. Soms heb je van die dagen dat je wil uitslapen. Pas om 8u45 ben ik op pad. Ik laat de passage door de mooie vallei van de Diebach dan ook links liggen en wandel rechtdoor naar een punt waar de Venntrilogie de baan kruist. Ik ken het hier nog, want in 2021 wandelde ik hierlangs tijdens mijn driedaagse trektocht door het Hertogenwald.
In Eupen haal ik nog wat te eten en dan mag ik klimmen. Naar het Moorenhöhe Park met uitzicht op de benedenstad. Die werd tijdens de overstromingen van juli 2021 zwaar getroffen. Enkele tellen later sta ik zelf aan de oever van de Vesder. De brug die ik daar over de rivier moet nemen blijkt in onderhoud en ontoegankelijk. Dan maar de bredere brug aan het rondpunt, aan de samenvloeiing van de Helle en de Vesder. Via de steile Kügelgasse gaat het omhoog naar de wijk Spitzberg. Er zijn hier geen markeringen, maar de gpx stuurt me erheen. Langs een breder bospad kom ik uiteindelijk aan de oude grenspaal 158. Want ja, tot net na Wereldoorlog 1 liep de Belgisch-Duitse grens langs de Helle.
Tot aan de bivakzone van de Soor, ongeveer een kilometer verderop, moet je over een asfaltweg. Maar dan steek je brug over en wandel je tot bijna aan de bron van Helle, Hill in het Duits, 17 kilometer verderop. De 11 kilometer tot aan de Herzogenhügel zijn afwisselend. Soms saaiere stukken op een brede bosweg, dan weer leuke kronkelende stukken, af en toe wat rots, soms ook boomwortels. Maar vanaf de Herzogenhügel begint het mooiste stuk van de Helle. Eerst wandel je een eind weg van het reservaat van Bongard. Soms doet het landschap denken aan de wildernis, misschien Alaska, dat ik enkel ken uit films en magazines.
Het goede nieuws is dat op hele stuk tot aan de Marie-Anne Libert-brug - daar waar nodig - in de zomer van 2022 voorzien werd van nieuwe knuppelpaden. Er werd ongeveer €150.000 in de hernieuwing van de infrastructuur gepompt. Toen ik hier in november 2021 met Sasha een korte tweedaagse deed, hadden we iets meer dan anderhalf uur nodig om de nog geen drie kilometer tussen de brug en de Herzogenhügel te overbruggen. De knuppelpaden waren al jaren in verval. Op sommige stukken moest je toen door het zompige veengras, met vaak natte voeten tot gevolg. En dan moest je nog opletten dat het uiteinde van een gedeelte knuppelpad niet ineens omhoog sprong wanneer iemand anders er net af stapte. Maar nu behoort dat tot het verleden en kan je aardig wat vaart maken doorheen de prachtige Fagne Wallonne. Ik bereik al snel de Trois Bornes, ook weer oude Belgisch-Pruissische grenspalen, waarvan er maar één zichtbaar is, nummer 157.
Wie rechtdoor loopt komt aan de Baraque Michel uit, maar daar moet ik niet zijn. Ik moet naar links, een knuppelpad volgen met voortdurend prachtig uitzicht over de Fagne Wallonne. Ook na vele wandelingen in de Hoge Venen blijft het landschap me verwonderen. In het westen zie ik de boomstronken van Noir Flohai. Het is al 16u30 als ik op het uitzichtsplatform aan de Botrange sta. De wind waait fris. Ik moet nu nog zes kilometer naar mijn WTMG-tuintje.
Het traject loopt verder gelijk met de GR56-variante (en later ook de GR14). Dat betekent: de afdaling van de Ghâster. Niet altijd bekend bij het grote publiek, dat zich liever - maar ook terecht - vergaapt aan de Ninglinspo of de Hoëgne. Ja, de vallei van de Ghâster is kort, maar is ook erg mooi. Een flinke portie modder valt me te beurt, maar dat vind ik helemaal niet erg. Wandelschoenen dienen ervoor om vuilgemaakt te worden (én achteraf te kuisen, natuurlijk). Ook moet ik goed uitkijken, want boomwortels en gladde stenen zijn er hier ook bij de vleet. Aan de samenvloeiing met de Bayehon draai ik de vallei van die laatstgenoemde in. Al bij al is deze minder spectaculair dan die van de Ghâster, maar de naam Bayehon doet bij velen zeker een belletje rinkelen omwille van de waterval van de Bayehon. Ja, daar komt de Venntrilogie ook langs. Maar intussen is het al aan het schemeren en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. Nog snel een foto van de waterval en dan verlaat ik het parcours om mijn tuin in Longfaye op te zoeken. Het zal u niet verbazen dat ik na het eten zonder al te veel moeite in slaap val, met het tikkende geluid van regendruppels tegen het tentzeil.
Gegevens wandeling:
Datum: Woensdag 22/02/2023
Etappe: Eupen Schönefeld > Longfaye
Afstand: 35,3 kilometer
Stijgingsmeters: 592m
Dalingsmeters: 403m
Weer: ‘s Ochtends zonnig, daarna bewolkt