%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Mijn eerste trektocht van het jaar is er eentje in eigen land en eentje van formaat: de nog niet afgewerkte Venntrilogie. Ik moet onderweg dus rekening houden met fouten in de bewegwijzering of de gpx die ik enkele dagen eerder op de wandelbeurs in Gent kreeg.
Na een rit met de trein vanuit Brussel, laat ik me door bus 396 net over de grens in Nederland droppen. Het is iets meer dan anderhalve kilometer tot het Drielandenpunt, waar de Venntrilogie officieel start. Langs het monument voor Pierre Roiseux, een Belgische soldaat die sneuvelde op 25 december 1944, duik ik de Belgische bossen in. Het parcours raakt de oude grenzen van Neutraal-Moresnet net niet aan (voor meer over de geschiedenis van het ministaatje dat tijdelijk bestaan heeft raad ik "De laatste Belgen" van Selm Wenselaers en "Moresnet" van Philip Dröge aan). Onderweg kom je nog grensteen nummer XXXXVIIII tegen. De schrijfwijze van de 49 is opvallend, want normaal zou dat XLIX moeten zijn.
Aan de rand van het oude zinkmijnstadje Kelmis steek ik de N3-autoweg over, langs een visvijver en zo naar de velden rond Hergenrath. Ik maak kennis met één van vele poortjes en hekken die ik tot Eupen zal tegenkomen. Bedoeling is om het vee op het veld te houden, maar voetgangers/wandelaars door te laten. Ze bestaan in allerlei vormen en maten en verschillen ook in kwaliteit. Bij de ene geraak je er met de trekkingrugzak makkelijker door dan de andere. Laat het me zo zeggen: ik zal vaak vloeken omdat ik, als een kever die op z'n rug ligt, vastzit tussen de poortjes.
Na 9 km kom ik aan de rivier Göhl, gelegen aan de voet van de Eyneburg, een kasteel uit de 13de eeuw. Ik kan er maar een kleine glimp van opvangen, maar het lijkt best spectaculair. Dan langs een oude steengroeve, nu een klimrots van de Duitse Alpenverein.
Wat verderop bereik ik het laagste punt van de hele tocht: het Hohnbachtal. Ik volg de beek naar - volgens mij - één van de charmanste stukjes van het hele parcours, aan de samenvloeiing met de Lontzenerbach. Het is een vredig plekje en ik heb wel zin om er wat langer te vertoeven, maar de kilometers roepen. De open landschappen volgen elkaar op. In de verte kan ik al het Katharinenstift zien opdoemen. Het verpleeghuis met een kapel van eind 19de eeuw. Nog word ik niet tot het gebed geroepen en na een volgende doorsteek volg ik nu een leuk pad langs de Groetbach tot aan de Hammerbrücke. De oorspronkelijke brug werd net voor de Duitse inval in mei 1940 tot ontploffing gebracht. De Duitsers bouwden er nadien, met behulp van krijgsgevangenen, een andere brug naast. De betonnen sokkel daarvan kan je nog steeds zien. De nieuwe brug die er nu staat werd eind jaren 1990 gebouwd omdat de door Amerikanen herstelde Duitse brug niet meer voldeed. Niet veel kom je aan de Beschissenberg, waar je uitzicht hebt over Hauset. Dit stukje wandelde ik reeds een maand geleden toen er nog sneeuw lag.
Tegenover de route die ik toen volgde, de GRP563, gaat de Venntrilogie in Hauset een andere kant op. Door het Buchenbusch (of Böökebösch) met zijn visvijvers en onder de E40-autosnelweg richting Eynatten. Veel mooier dan de GRP! In Eynatten kom je langs het Vlattenhaus - een bijzondere constructie - en Haus Amstenrath. In het dorp kan ik me bevoorraden. Via dezelfde weg als vorige keer kom ik in Raeren terecht. Eerst bij de burcht van Raeren met zijn Pottenbakkerijmuseum en dan Haus Raeren, een 14de eeuws donjon. Het huidige dorpscentrum ligt echter bijna een kilometer verder. Om er te geraken moet je weer dwars door de weide. De Knoppenburg krijg ik deze keer niet te zien, want de Venntrilogie draait in zuidoostelijke richting de bossen in, in tegenstelling tot de GRP die nog een heel eind langs het bos loopt. Nu zit ik in het Osthertogenwald en het de zon is bijna achter de horizon verdwenen. Ik wil nog tot in Eupen geraken om er ergens "legaal" mijn tentje op te zetten.
In de halve donker steek ik de oude spoorlijn tussen Eupen en Stolberg in Duitsland over. Er hangen relatief nieuwe gevaarsborden en de rails zijn nog in goede staat, maar de lijn is al jaren niet meer in gebruik. De laatste twee kilometer van mijn etappe moet ik met de koplamp doen, want de zichtbaarheid is nu nul. Eerst krijg ik een kilometer modder voorgeschoteld en dan volgt nog een stukje parallel aan de Schönefelder Weg, over boomwortels en door de modder. Perfect om mijn wandeldag af te sluiten. Slapen doe ik naast het voetbalterrein van een Eupense amateurclub.
Gegevens wandeling:
Datum: Dinsdag 21/02/2023
Etappe: Drielandenpunt > Eupen Schönefeld
Afstand: 38,7 kilometer
Stijgingsmeters: 543m
Dalingsmeters: 456m
Weer: ‘s Ochtends mistig, daarna zonnig