%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
De Internationale Vrouwendag, 8 maart, is niet de dag waarop vrouwen bloemetjes verwachten. Neen, het is er eentje waarop vrouwen de aandacht willen vestigen op hun strijd voor gelijkheid, vrijheid en hun rechten. In onze moderne maatschappij is er nog heel wat werk aan de winkel om die ongelijkheid uit te gommen. Als man kan ik mijn kop in het zand steken en doen alsof er niets aan de hand is of ik kan de vrouw als gelijke zien, meestrijden aan haar zijde en de problemen die de vrouw dagdagelijks ervaart mee onder de aandacht brengen. Ik verkies dat laatste en dus actie. In deze post wil ik het hebben over het onveiligheidsgevoel van vrouwelijke hikers. Daarmee bedoel ik niet de mogelijke gevaren van een tocht in de natuur, zoals wilde dieren, koude, hitte of onweer, want die gevaren zijn voor mannelijke wandelaars niet anders. Neen, ik ga het hebben over een andere bron van dat onveiligheidsgevoel bij vrouwen: de man. Ik ga hier geen tips geven over wat vrouwen kunnen doen, maar wel over wat mannen moeten doen als ze aan het wandelen zijn en het andere geslacht tegenkomen.
Omdat we als man minder of amper met een gevoel van onveiligheid geconfronteerd worden en ik er dus niet over kan meespreken, laat ik eerst enkele vrouwen aan het woord via hun getuigenissen om een beeld te schetsen van waar het hier over gaat.
Kristin T op de GR20 (https://www.letstrekit.com):
"Toevallig stond hij op toen ik uit mijn tent stapte en kwam naar me toe. Hij bleek Oostenrijker te zijn en hij wilde praten. Waar ik vandaan kwam? Waar ik heen ging? Vanavond? Ik wilde antwoorden: "De pot op met jullie, zeurende kerels." En toen ik eindelijk al mijn spullen ingepakt had en mijn rugzak op mijn rug tilde, slaakte hij een teleurgestelde zucht. "Ik zou hier nog een hele dag met jou kunnen blijven praten", zei hij. Natuurlijk kerel. Dat blijkt hier de gewoonte te zijn."
Kristin T op de GR20: "Ik voelde me al ongemakkelijk rond A. sinds dag 4 en ben dan ook blij morgen van hem verlost te zijn."
Dakota J op de Appalachian Trail (https://thetrek.co): "Ik heb op de Trail te maken gehad met seksisme en dan vooral door medewandelaars. Het was geen intimidatie op zich, maar ik voelde me er wel ongemakkelijk door. Sommigen hadden commentaar op mijn uiterlijk, terwijl anderen probeerden om mijn prestaties te minimaliseren. Het seksisme waarmee ik te maken kreeg was één van de minst favoriete dingen aan mijn wandeling."
Herkenbare situaties voor de vrouwelijke lezer? Al te vaak gaat men ervan uit dat vrouwen zelf naar oplossingen moeten zoeken om zich op hun gemak te kunnen voelen op een trektocht. Een greep uit het aanbod: cursus zelfverdediging volgen, pepperspray meedragen, niet te uitdagend gekleed gaan, voortdurend berichten naar het thuisfront sturen, in groep lopen, liegen dat haar liefje een eind verderop staat te wachten, etc. Dat kan echter niet de bedoeling zijn. Op de duur lijkt de tocht meer op een kruisweg. Voor een vrouw moet een trektocht of wandeling net zo'n leuke belevenis kunnen zijn als voor een man, zonder dat daar van alles bij moet komen kijken. Terwijl het misschien mooi meegenomen is dat een vrouw zich kan verdedigen, is het niet aan haar om oplossingen te zoeken voor een probleem dat mannen veroorzaken.
Je kan als man gewild, of ongewild, ervoor zorgen dat een vrouw zich ongemakkelijk gaat voelen in jouw nabijheid. Daarom enkele tips voor mijn mannelijke collega's opdat vrouwen in onze buurt toch op hun gemak kunnen zijn:
Ook al bedoel je het niet slecht, knoop geen gesprekken aan met vrouwen die alleen onderweg zijn, tenzij zij daartoe zelf het initiatief nemen.
Geraak je aan de praat, stel dan geen ongepaste vragen; "ben je alleen?", "waar ga je naartoe?", "moet ik met jou meewandelen",... Dit is opdringerig.
In een gesprek moet je de verwezenlijkingen van een vrouw niet minimaliseren. Zij heeft elk recht op trots te zijn op wat ze bereikt heeft, net als jij trots bent op jouw prestaties.
Geef geen complimenten, tenzij daar door haar naar gevraagd wordt (wat bijna nooit het geval is).
Geef jouw vrouwelijke collega wat ademruimte. Ga haar niet van kortbij volgen. Als ze plots stilstaat, wandel verder, zeg "goededag" in het voorbijgaan en kijk niet om (tenzij ze zichtbaar in nood is).
Als een vrouw aangeeft ze met rust te laten, verontschuldig je en neem afstand.
Voor je nu denkt "Hé, die Michel moet zijn eigen geslacht erg haten om dit te schrijven". Nee hoor, maar we staan er als man gewoon niet bij stil dat we vaak (onbewust) opdringerig overkomen of iets of zeggen doen dat een vrouw als naar kan ervaren. Even nadenken alvorens te spreken of te handelen kan wonderen doen. En dit lijkt me dan ook de ideale dag om dat even onder de aandacht te brengen.
Update 16/02/2022:
In de Facebookgroep "Walking-Hiking-Trekking in Belgium" was er een interessante discussie omtrent het veiligheidsgevoel van vrouwen tijdens een wandeling in België. Terwijl een meerderheid aangaf zich veilig te voelen, was er toch een goede 25% die zich niet helemaal veilig voelden of die voorzorgen namen om zich veilig te kunnen voelen. U kan de post hier nalezen.
Vond je dit artikel nuttig? Laat dan hieronder een commentaar achter en/of klik op het hartje helemaal onderaan rechts om te liken!
