%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Wat doe je als je eens twee vrije dagen na elkaar hebt, je zoontje bij je is en jullie allebei enorm veel zin hebben om er samen op uit te trekken met de tent? Juist ja, een kleine trektocht! Als actiegebied kozen we voor de Hoge Venen. Sasha - eind november wordt hij 8 - was er nog nooit geweest en op het hoogste punt van België staan, sprak hem enorm aan.
Dag 1 - Botrange > Bivakzone Bergerie
Datum: Zondag 31/10/2021
Afstand: 16,5 kilometer
Stijgingsmeters: 123m
Dalingsmeters: 339m
Weer: 's Ochtends mistig, 7°C, 's Namiddags bewolkt 11°C, 's Avonds regen, 6°C
Iets na tienen staan we aan de Botrange. Ik laat Sasha de trap van het kunstmatige heuveltje omhoog spurten en toon hem van daaruit de Tranchot-pyramide. Dit is de zuil achter de Butte Baltia die de eigenlijke Botrange aangeeft. Enkele meters verderop staat om dezelfde reden ook een onopvallende steen van Pruissische makelij, die nog dateert van de tijd dat de Oostkantons nog in Duits-Pruissische handen waren.
Het is mistig en een waait een strakke, frisse wind. We trekken de kap over onze hoofden en doen handschoenen aan. Via het uitzichtspunt over de Fagne Wallonne wandelen we via de gebruikelijke weg naar de Trois Bornes waar je nog een oude Belgisch-Pruissische grenssteen tegenkomt. Eerder was er nog veel volk op stap, maar bij de Trois Bornes draaien de meesten linksaf richting Baraque Michel.
Sasha en ik volgen de loop van de Helle stroomafwaarts. De knuppelpaden zijn in dit deel nog in goede staat en dus vorderen we snel. Her en der zijn er wel stukken waar we ons een weg moeten banen door modder en drassige ondergrond. Meteen ook de hoofdreden waarom we niet via Noir Flohai gaan: de toegang is redelijk lastig in deze omstandigheden.
Aan de brug Marie-Anne Libert laat ik Sasha kiezen: ofwel zetten we onze weg rechtdoor verder langs de Helle. Er zijn daar weinig tot geen knuppelpaden tot aan de Herzogenhügel en dat maakt het drassige terrein erg zwaar. Zelfs voor volwassenen is dat een loodzware opgave. De andere optie is om de brug over te steken en via een brede bosweg snel en makkelijk naar de Herzogenhügel te wandelen. U raadt het nooit, maar Sasha kiest optie 1: de uitputtingsslag. Om me ervan te vergewissen dat hij het zeker weet, leg ik hem uit wat ons te wachten staat tijdens de twee volgende kilometers. We gaan ervoor!
Halverwege het geploeter houden we even halt om op krachten te komen. Maar dan moet eigenlijk het zwaarste stuk nog komen, onder aan de Petit Bongard. We doen er uiteindelijk anderhalf uur over om tot aan het einde van dat stuk loofbos te komen. Niet geholpen door een omgevallen boom die op de steile oever van de Helle het pad versperd. Zonder trekkingrugzak is dat minder een probleem, maar nu is het toch sukkelen. Sasha moet me verschillende malen wijzen op mijn gevloek.
In plaats van richting Herzogenhügel en de Grand Bongard nemen we een pad dat links rond de Petit Bongard draait, richting Geitzbusch. Zo komen we aan de oostelijke flank van de Fagne des Deux Séries. Het (knuppel)pad is er in goede staat en we vorderen goed. Sasha begint - begrijpelijkerwijs - vermoeid te geraken. Aan de jachttoren op de hoek met de Allée du Grand Fossé houden we even halt. De pauzes zullen nu in sneltempo volgen. Sasha is op, maar houdt zich desondanks kranig. Het geplande kampvuur van vanavond op de bivakzone geeft hem voldoende moed om door te zetten.
Omstreeks 17u zijn we aan een verlaten hut op ongeveer 2 kilometer van de bivakzone. Hier volgen we een pad langs de Fossé d'Eupen, een door de mens gemaakte gracht die water van het Gileppe-bassin naar de Soor moest afleiden. Zo wilden Eupense textielfabrikanten hun concurrenten uit Verviers de loef afsteken. De laatste honderden meters moeten we met de hoofdlamp wandelen, want het is snel donker geworden, mede door de dreigende regenwolken.
Er zijn een paar tenten op de bivakzone, maar nog genoeg plek om rustig te liggen. Een stel Duitsers biedt ons hun plaats aan. Ze staan immers op het punt te vertrekken. Hun kameraad werd blijkbaar zonet door een ziekenwagen afgehaald en hun wandeltocht zit er op. De jongeman in kwestie had zich redelijk zwaar verwond met een bijl. Een halfuur na ons komen twee werkcollega's ook op de bivakzone aan. Het regent intussen pijpenstelen. Met de tarp die een collega meebracht, maken we een afdak boven het kampvuur. Sasha gaat, met een volle maag en tevreden dat hij zijn kampvuur heeft gehad, naar bed. Wij praten nog wat bij, maar gebrek aan droog hout om het vuur gaande te houden, doet ons naar de tenten terugkeren. Tegen 22u vallen de laatste druppels.
Dag 2 - Bivakzone Bergerie > Eupen
Datum: Maandag 01/11/2021 Afstand: 11,2 kilometer Stijgingsmeters: 66m
Dalingsmeters: 260m Weer: Zonnig, 11°C
Fantastisch goed geslapen. Alleen is Sasha door het pas begonnen winteruur al kort na vijven wakker. en kan het niet laten om mij te vertellen dat hij niet meer kan slapen. Ik probeer hem nog te overtuigen om gewoon de ogen te sluiten en aan iets leuks te denken, maar dat werkt maar kort. Het moet ongeveer 7 uur zijn wanneer ik uiteindelijk uit mijn comfortabele slaapzak kruip. Sasha zit reeds buiten rond te huppelen met een firesteel. Ik zorg ondertussen dat alles ingepakt geraakt. De tent ligt er vanmorgen redelijk vuil bij. De zware regen van gisterenavond liet ook redelijk wat modder op de tent spatten. Ik berg de tent vuil op. Het heeft geen zin om hier te proberen de tent proper te krijgen. Dat is werk voor thuis.
Mijn collega's en wij gaan uiteindelijk elk een andere kant uit. Wij gaan naar Eupen, zij naar de wagen die aan de Baraque Michel staat. Na het soldatenmonument buigen we rechts af en volgen een bosweg om dan nog eens rechts af te slaan en te dalen naar de Soorvallei. Het bladerdak van het loofbos is natuurlijk prachtig met al die herfstkleuren. Na de Pont de Bergscheid te zijn overgestoken, volgen we nu de asfaltweg langs de rivier naar de bivakzone van de Soor. Het licht is prachtig en doet me terugdenken aan mijn tocht in februari, toen ook met zon, maar ook met een laagje sneeuw.
We komen aan het monument voor de overleden arbeiders van de Soor-tunnel. De tunnel werd hier gebouwd in de jaren '50 om overtollig water van de Soor te kunnen aftakken naar het Gileppe-stuwmeer. Een storm en bijhorende overstroming werd 6 arbeiders en een hulpverlener fataal. De wateroverlast van juli 2021 moet gelijkaardig geweest zijn. Toen steeg het water in de hele regio aan sneltempo. Regelmatig zien we getuigen van de kracht van het water: her en der zijn bomen en takken tegen andere bomen aangespoeld. Dat wordt nog duidelijker wanneer we Eupen binnenwandelen en overal beschadigingen zien. De hele Unterstadt werd toen zwaar getroffen. Sasha is er zichtbaar door aangedaan en helemaal onder de indruk. Al zeker wanneer ik hem vertel dat er tijdens de ramp ook nog eens 37 mensen de dood vonden.
De klim naar de Oberstadt is redelijk steil. Sasha gebruikt zijn laatste krachten om tot naar het station te wandelen. Een kleine versnapering maakt veel goed.
Bereikbaarheid:
Wij namen de trein naar Verviers en daar bus 390 richting Rocherath. De bus stopt aan de Signal de Botrange. Vanuit Eupen zijn er elk uur treinen naar Luik en Brussel.
