%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Om 13u16 stipt kom ik aan op het kleine station van Rang du Fliers-Verton. Eerst nog bevoorraden in de Carrefour die wat verder langs de steenweg ligt en dan mijn rugzak deftig aanspannen ivm de gewichtsverdeling.
Mijn eerste kennismaking met de lokale inheemse bevolking is niet meteen bevorderend voor mijn gemoed. Ik word bij binnenkomst in de winkel meteen aangesproken door een man die me vraagt mijn rugzak achter te laten. Ik begrijp de vraag, want ik heb zelf jarenlang in een winkel gewerkt, maar de manier waarop kan ik niet appreciëren. Te meer aan de rugzak mijn fototoestel en geldbuidel hangen en het veel gefoefel vergt om dat allemaal los te maken. Ik vertel hem dus dat ik dat niet doe, omdat ik dan niet weet wat er met mijn fototoestel en geldbuidel gebeurt terwijl ik aan het winkelen ben. Hij begrijpt mij ook en ziet dat mijn rugzak sowieso volledig toe is en er dus eigenlijk niets kan gebeuren. Als hij echt veel zin heeft, kan hij mij natuurlijk via de camera’s in het oog houden. Meteen nadat hij mij laat gaan, verwittigt hij de kassiersters en loopt dan onmiddellijk naar zijn kantoor. Ik vermoed dus dat hij exact dat is gaan doen. Verder verloopt mijn shopping zonder problemen en een kwartier later kan ik eindelijk op weg.
Ik krijg evenwel honger, dus stop ik al na 2 kilometer om een boterham met kip en een paar abrikozen binnen te spelen. Pas na een kleine 7 kilometer kom ik op de eigenlijke GR120 terecht. De GR vertrekt immers een paar kilometer oostelijker aan het kasteel van de Pas d’Authie. Nu kom ik uit aan de schorre die de naam Mollière Salée meekreeg. Ik moet al meteen een beekje oversteken om toegang tot de schorre te krijgen. Het waterniveau in dat beekje is nog erg hoog, want hoogtij is nog maar een kleine 2 uur geleden. Ik zie dat er kleine rotsblokken in het water liggen die een oversteek mogelijk maken, al dan niet met natte voeten als resultaat. Voor extra stabiliteit neem ik mijn wandelstokken en waag me aan de oversteek. Het water loopt zo over mijn Meindl-schoenen, die ik gelukkig voor vertrek nog eens waterdicht gemaakt heb. De wind blaast hard door de schorre en ik heb moeite om er een goed tempo op na te houden. Wat verder haalt een ruiter me in en ik kom nog wat verloren gelopen wandelaars tegen die hun hond uitlaten. Als ik ter hoogte van de Bois de Chêne kom, krijg ik behalve wind (met zand) ook nog motregen te verduren. Ik kan hier ook al kennis maken met de impact van erosie op de duinen. Het is erg indrukwekkend hoe de wind patronen creëert in het zand. En de kracht van de wind kan je ook zien aan de omgeblazen bomen in het bos.
Na 11km kom ik aan bij de watersportclub en daar zou ik eventueel zeehonden kunnen spotten. De weers- en wateromstandigheden lijken me echter allesbehalve ideaal en ik kan op het eerste zicht niets zien, dus trek ik verder. Ik kom tenslotte aan in Berck-Plage en ga op zoek naar een winkeltje waar ik nog een fles water op de kop kan tikken. Want door de ervaringen in de eerste winkel, ben ik vergeten nog een extra fles te kopen. Ik dwaal wat rond in het lelijke stadje, waar in de winkelstraat wel veel volk rondloopt. Na wat zoeken vind ik een winkel en trek ik verder. Het zeewaterpeil blijft verder zakken en nu zie ik een bijzonder brede zandstrook die helemaal tot in de verte reikt! Onderweg zie ik heel wat “chars à voile” (zeilwagens) en ook kitesurfers. Die kitesurfers komen later nog van pas om afstanden in te schatten tot aan het volgende kustdorpje of -stadje. Ik kom ook voorbij Merlimont Plage en Stella Plage, die allebei zeker niet moeten onderdoen voor Berck-Plage in lelijkheid.
Na nogmaals 11 kilometer over het strand kom ik aan in Le Touquet-Paris-Plage, het mondaine badplaatsje. De naam zal bij velen nog een belletje doen rinkelen, want de nieuwe Franse president, Emmanuel Macron, is hier gevestigd en kwam hier dan ook tijdens de verkiezingen zijn stem uitbrengen. Op de dijk die meer weg heeft van een reuzachtige parking, staat een soort zwembad waar men het kitesurfen kan aanleren, voortgetrokken door een kabel. Ik blijf even staan om er naar te kijken, want het ziet er best leuk uit. Verder heb ik evenwel niets met dit stadje en ga stilaan op zoek naar een plaats om mijn tent op te zetten en mijn avondeten klaar te maken. Na drie kilometer en een rondje in de plaatselijke duinen, kom ik aan het panoramapunt van de Canche-monding uit. Hier heb je een fantastisch zicht op de monding van de rivier. Je kan, als je wat verder stapt, ook het stadje Etaples - mijn doel voor morgenochtend - zien en zelfs de torens op de Britse militaire begraafplaats.
Aan de bootclub die hier verderop ligt, is een parking voor caravans. Ik neem een kijkje in het bosje erachter, maar daar ligt de grond vol stenen en takken en de ondergrond bestaat uit een soort zwart zand. Met de voorspelde regen bestaat er risico dat mijn tent bijzonder vuil zal worden en ik heb niet veel zin om na de eerste nacht al mijn tent te moeten kuisen. Ik besluit om nog een beetje verder te wandelen. Daar kom ik net voor het kerkhof een sportveld tegen. Daarnaast is er ook een speeltuin voor kinderen en zorgen wat bomen voor beschutting tegen regen en wind. Het is inmiddels al 21 uur voorbij en ik zet me eerst neer om wat te eten, alvorens ik tegen 22u mijn tent neerpoot en van een welverdiende nachtrust kan genieten.
Gegevens wandeling:
Datum: Zaterdag 24/06/2017
Etappe: Rang du Fliers > Le Touquet
Afstand: 30,9 kilometer
Stijgingsmeters: 88m
Dalingsmeters: 90m
Weer: Stevige wind uit W-ZW-richting, motregen voor Berck