%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Na een tweede opeenvolgende nacht met slechte slaap, ingekort door luidruchtige sterrenkijkers en twee jonge Nederlanders ben ik al omstreeks 6u40 op pad. Het zonnetje toont zich dan reeds van zijn beste kant. Ik loop nog even door het verlaten dorpje, toch een beetje bevreemdend zo vroeg 's ochtends, om dan aan de kerk de Eifelsteig weer op te pikken.
Niet veel verder wandel je bijna nietsvermoedend door wat ooit eens het nationaalsocialistische modeldorpje Vogelsang had moeten worden. Enkel een paar overwoekerde muurresten doen vermoeden dat hier ooit huizen stonden. Net als Wollseifen ging Vogelsang ten onder na de Tweede Wereldoorlog, toen het hele gebied een militair oefenterrein werd. De naam Vogelsang blijft nog steeds verder leven in het reuzachtige complex dat verderop boven de bomen opdoemt. Op een berg die het Urftstuwmeer overblikt werd door Adolf Hitler een Ordensburg in opdracht gegeven. Deze Ordensburg Vogelsang moest dienen om de toekomstige elite van de nazipartij op te leiden. Jongeren dus. In 1936 was de Ordensburg klaar en konden de eerste jongeren er schoollopen en geïndoctrineerd worden in de nazi-ideologie. In september 1939, bij de start van WOII, ging het complex tijdelijk dienst doen als kazerne voor eenheden van de Luftwaffe. Daarna werd er weer les gegeven, om tenslotte als ziekenhuis en op het einde van de oorlog als militaire school voor de Hitlerjeugd gebruikt te worden. Tot 1950 werd het gebied door de Britten bezet. Nadien palmde het 1ste Belgische Legerkorps het complex in. Nu nog getuigen het tankstation, de soldatencinema en het embleem van het legerkorps boven de toegangspoort van die Belgische aanwezigheid. Ik neem de tijd om toch even in het complex rond te kijken, want het blijft een stuk Belgische geschiedenis, weliswaar in Duitsland en ik ben zelf zoon en kleinzoon van BSD'ers (BSD: Belgische Strijdkrachten in Duitsland) en een Duitse moeder en grootmoeder.
Ik laat Vogelsang achter me via een houten trap naar de Morsbach om dan weer omhoog te gaan langs de Kickley, vanwaar je tot Gemünd kan kijken. Op de Modenhübel (485m) staat een houten bankje om van het uitzicht te genieten, maar een Aziatische familie heeft het helemaal ingepalmd en dus volg ik het pad verder tot bijna in Morsbach. Het binnenwandelen van het stadje Gemünd zorgt voor verwarring, want je komt precies op privéterrein terecht (een paardenmanège), maar toch gaat de Eifelsteig erdoor. Eenmaal in de bebouwde kom neem ik de Urfttalstrasse direct naar het centrum in plaats van het pad te volgen dat een omweg maakt langs de jeugdherberg. Het is inmiddels 9 uur en ik stop aan een Konditorei voor een uitgebreid ontbijt en een herlaadbeurt voor mijn telefoon dat ook als fototoestel dienst doet. Tijdens het ontbijt maak ik mee hoe een wesp zich aan mijn sneetje hesp tegoed doet, een stukje lostrekt en ermee wegvliegt. Ik geef de wesp geen tweede kans. Nog voor ze teruggevolgen komt, heb ik de hesp al verorberd. Het volgende stuk Eifelsteig gaat door de vallei van de Olef. Het is nu al erg warm. Gelukkig duikt het pad de bossen in en kom ik vrijwel ongeschonden uit bij het dorpje Olef. De Eifelsteig maakt hier een voor mij overbodige lus en dus wandel ik naast de spoorweg rechtstreeks naar het dorp. Er is in die lus echter wel een officiële en dus betalende bivakplaats (zie inleiding). In het pittoreske Olef vraag ik aan een bewoner of ik mijn waterflessen mag bijvullen. Dan gaat het even via een brede bosweg om vervolgens langs een toch wel bekorend pad boven Golbach uit te komen. Hier hou ik op het middaguur halt voor een lunch in een brasserie gelegen aan de Steig.
Het pad dat ik daarna voorgeschoteld krijg tussen Golbach en Steinfeld vind ik prachtig met mooie vergezichten. Na Steinfelderheistert volgt een slalommend pad door de bossen en kom je naast het klooster van Steinfeld uit. De cafés voor het klooster zitten vol en dus talm ik niet lang. Ik wil nog minstens tot de Grüner Putz geraken, een overblijfsel van een Romeinse waterleiding (1ste eeuw) tussen deze plek, waar zich de bron bevindt, en Keulen, zo'n 95 kilometer verderop. Er is hier ook voldoende ruimte om te bivakkeren, maar toch ga ik nog een eind door. Bij Nettersheim zou er een jeugdkampeerplaats zijn, maar daar aangekomen blijkt die gesloten. Wat verderop spreek ik een paar bewoners aan. Ze raden me aan om het bij de oude kalkovens of aan de Römerweiher te proberen, waar ze zelf in hun jeugd kampeerden. Zogezegd, zo gedaan. Ik hou nog even halt in een Biergarten voor iets fris en stap dan door. Aan een verlaten taverne van de Eifelverein vind ik een plekje dat aan het zicht onttrokken is. Pas als ik mijn tent heb opgezet, moet ik aan den lijve ondervinden dat de spoorweg op een vijftal meter achter me ligt, verstopt tussen het groen. Gelukkig stopt het spoorverkeer iets na 22u.
Gegevens wandeling:
Datum: Zondag 19/07/2020 Etappe: Wollseifen > Nettersheim Afstand: 38,9 kilometer Stijgingsmeters: 885m
Dalingsmeters: 942m Weer: Zonnig
