%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Er zijn van die dagen dat ik even inspiratie tekort kom en dan maar voor een gemakkelijkheidsoplossing kies: paden die ik reeds ken. Voor deze wandeling wilde ik een flinke sneeuwlaag én mooie natuur. Waar ik een week eerder nog op de Baraque de Fraiture van winterse omstandigheden kon genieten, koos ik deze keer voor de Hoge Venen. Ik stippelde een tocht uit van aan het Plattes Venn (Im Platten Venn) naar de Botrange. Het was me vooral te doen om de vallei van de Helle en de Noir Flohay. Of het mooi was? Druk? Dat kom je in dit verslag te weten.
Im Platten Venn
Bus 385 brengt je in sneltempo naar de Hoge Venen. Nog geen vijftien minuten doet de bus erover van Eupen tot de halte Ternell Nahtsief, waar de wandeling start. Het veengebied hier wordt doormidden gesneden door de N67 naar Mützenich en Monschau. Aan de noordzijde heb je het prachtige Nahtsief en Brackvenn. Aan de zuidzijde kom je Im Platten Venn terecht. Over het landschap ligt een flinke laag sneeuw, ik vermoed zo'n 20 cm dik. De knuppelpaden zijn desondanks zeer goed begaanbaar. Het is genieten vanaf het begin.
Na anderhalve kilometer bereik je iets vastere ondergrond en kom je op een brede bosweg. Die loopt parallel aan de (onzichtbare) Spohrbach. Bij Hargard draai je links af en daalt verder af langs de weg. Zo'n 200 meter voorbij de kruising met de weg naar de Herzogenhügel, sla je linksaf een steil pad in. Dat loopt door een drassig gebied langs de eerder genoemde Spohrbach. Maar het is een fijn slingerend single-track pad. Waar de sneeuw weggesmolten is, weet je dat je voorzichtig moet zijn om geen natte voeten halen. Ik haal met droge voeten het brede bospad dat langs de Helle onder Herzogenhügel loopt.
Het is een mooi plekje om te picknicken, maar ik ben nog geen vijf kilometer ver en hou nog geen halt. Via allerlei kleine brugjes bereik ik de overzijde van de Helle. Om over de Rau du Petit Bonheur te geraken moet je springen. Het water staat er ietsje hoger dan gewoonlijk, maar niets onoverkomelijks. En zo kom je in het natuurreservaat van Bongard. De tactiek om geen natte voeten te bekomen is ook hier van toepassing. Want ondanks het feit dat twee jaar geleden op heel wat plaatsen de kuppelpaden werden vernieuwd in de Hellevallei, zijn er nog steeds drassige plekken. Maar vergis u niet: de Hellevallei is prachtig met zijn sneeuwlaagje. Ook hier is het volop genieten. Hier de plek waar een hele tijd geleden nog een boomstam over het pad lag en het een hele karwei was om er met trekkingrugzak over te klauteren. Daar het stukje waar ik meer dan eens natte voeten haalde omdat het knuppelpad er al die tijd niet hersteld was, nu wel. En nog verder het eilandje in de Helle waar Sasha en ik in de herfst van 2021 lunchten.
Hellevallei tussen Herzogenhügel en Marie-Anne Libert-brug
Aan de Marie-Anne Libert-brug staat een steward. Even vrees ik dat om wat voor reden dan ook de doorgang versperd is, maar gelukkig kan ik gewoon door. Hij staat er om informatie te geven aan bezoekers die dat wensen. Het is nu rond het middaguur. Tot aan de brug ben ik amper wandelaars tegenkomen. Vanaf de brug wordt het geleidelijk aan drukker. Ook verder naar de afslag richting Noir Flohay is het erg goed te doen met sporadisch enkele wandelaars. Ik merk ook op dat de toegang naar Noir Flohay enorm verbeterd is en je dankzij een extra aangelegd knuppelpad de beklimming naar Noir Flohay droog kan inzetten. Niet veel later sta ik bij de overblijfselen van het afgebrande dennenbos. Het is een fotogeniek plekje, ondanks de desolate indruk die je er krijgt. Je hebt hier, naar mijn mening, ook het mooiste en indrukwekkendste uitzicht op de Fagne Wallonne tot aan de Botrange. Ik plof neer in de sneeuw en geniet van het middagmaal bij lichte vriestemperaturen, met een onguur windje dat vol over de hoogte blaast. Ik ben gelukkig voorzien op deze omstandigheden en doe nog een extra laagje aan.
Intussen komen mij vanuit de richting van de Botrange en Baraque Michel verschillende wandelaars tegemoet. Het begint drukker te worden. Op het smalle knuppelpad, net voor je terug op het hoofdpad komt langs de Helle, is het al wat drukker. "We'll have to squeeze to get past each other", zeg ik tegen een anderstalige bezoeker die niet helemaal begrijpt dat we zijdelings aan elkaar voorbij moeten. Gelukkig heeft zijn grote groep medewandelaars dat wel begrepen. En dus is het 15 keer "squeezen". Aan de Helle is het weer gemakkelijk, met een breder (knuppel)pad tot aan de Trois Bornes. Hier kies ik niet voor de afkorting naar de Botrange, maar wandel door naar de Baraque Michel. Ik wil eens met eigen ogen zien hoeveel volk er naar de Hoge Venen komt. Eigenlijk blijf ik altijd weg van dit soort drukke plaatsen. Nu eens niet. Algauw ligt het knuppelpad er ook glad bij. Ik vermoed dat dat komt door de drukte en de vele sleeën die voortgetrokken worden op de paden. Want ja, sinds de Trois Bornes is het druk. Erg druk. Veel toeristen blijven immers hangen rond de Baraque Michel, Mont Rigi en natuurlijk de Botrange (dit is lokale wandeling WM01). Dat betekent dat de zes kilometers tot het einde aan de Botrange niet de meest kalme zijn.
Aan de Baraque Michel staan automobilisten aan te schuiven om weg te geraken of een parkeerplaats te vinden. De weg tussen de Baraque Michel en Mont Rigi ziet zwart van het volk. Wat een contrast met eerder in het veengebied. Dat wordt beter als ik de plankenpaden van de Fagne de Polleur betreed. Het is er ietsje rustiger. De laatste twee kilometer na de oversteek van de N68 zijn wel niet leuk. Het is er zo druk, en al zeker in de laatste rechte lijn, dat ik blij ben dat ik aankom. De vele beginnende langlaufers die al vallend met hun stokken in alle richtingen slaan zijn een groot gevaar. Jammer genoeg heb ik net de bus gemist en moet twee uur wachten. Geen sinecure met al dit volk. Ik zoek een kalm plekje in de buitenlucht op, maar de nood aan iets warms lokt me later toch naar de pas vernieuwde brasserie van de Signal de Botrange. Als je wil weten hoe het eruitziet zonder sneeuw, kijk dan eens naar de verslagen hier (2021), hier (2020) en hier (2020).
Tip: indien je deze wandeling ook wil doen in winterse omstandigheden en de drukte zoveel mogelijk wil mijden, opteer dan voor het gedeelte Im Platten Venn tot de Trois Bornes (12 km) en neem dan de afslag naar de Botrange (2,6 km). Zo mijdt je niet alleen een flink deel van de drukte, maar haal je wellicht ook je bus.
Gegevens wandeling:
Datum: Zondag 12 januari 2025
Startplaats: Bushalte "Ternell Nahtsief"
Eindplaats: Bushalte "Botrange, Signal de Botrange"
Pad: Eigen route
Afstand: 18,5 kilometer
Stijgingsmeters: 244m
Dalingsmeters: 162m Bereikbaarheid: Bus (TEC) GPX: klik hier Verhard - Onverhard: 12,8% - 87,2% Opgelet: bus 385 rijdt enkel tijdens de weekends!
