%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Het Limburgse landschap werd door de mens door de eeuwen heen flink onder handen genomen. Overal zie je nu nog de littekens van menselijke passage: (ondergelopen) grind- en zandgroeven, terrils, industriële sites,... Maar sinds de sluiting van de laatste mijn begin jaren 1990 heeft de natuur weer de bovenhand genomen. In de zomer van 2024 werd de nieuwe Streek-GR Limburgse Mijnenroute voorgesteld. Bijna 180 kilometer geel-rood-gemarkeerde paden door het industriële erfgoed van de provincie. Ideaal gebied dus voor een fijne dagwandeling, al krijg je op sommige stukken pretparkvibes.
De bus dropt me langs een drukke verkeersas, ergens in Lanklaar. Ik duik meteen het Lanklaarderbos in. Na een kleine honderd meter draa ik een klein pad aan de linkerzijde in. Eerst is het nog goed te herkennen, maar bij de oversteek van een diepe geul wordt het wat moeilijker. Ik loop parallel aan de geul terwijl het terrein geleidelijk aan afdaalt. Aan de linkerzijde kom je langs restanten van een ondiepe zandgroeve. Best een leuk stukje, tot je wat verderop op een breder bospad aansluit.
Niet veel later sta je aan de Grote Plas. In de verte kan je de statige klokkentoren van de Sint-Barbarakerk in Eisden boven de bomen zien uitsteken. Wat mij nu echter interesseert is de beklimming van de zogenaamde Tweelingsterril. Deze twee terrils liggen zo'n 80 meter boven het omliggende landschap. De beklimming is op sommige stukken erg steil, maar het hard labeur wordt beloond met een prachtig uitzicht op de omgeving. De tweede top van deze dubbele terril is eerder pro forma, want het uitzicht is daar minder spectaculair. Wie de volledige beklimming niet wil doen, die kan gewoon rond de terril wandelen naar de intussen bekende drijvende brug over het water. Zijn naam? "Fietsen (en wandelen) tussen de mijnterrils". Op foto's en video's ziet het er allemaal spectaculair uit, maar in de realiteit blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. Bovendien zijn de twee toegangen tot de brug onder water gelopen en moet je dus over noodbrugjes wandelen om de brug te bereiken.
Gelukkig is daar nog de Lange Terril. De beklimming via een geasfalteerd pad is minder steil. Ook is de Lange Terril zo'n 25 meter lager dan de tweeling aan de overzijde. Maar het uitzicht is er wel grandioos en er is ook mogelijkheid om te picknicken bij dit uitzicht. Aan de ene zijde kijk je op de Grote Plas en de kronkelende brug, aan de andere zijde kijk je naar een stukje van de Grote Plas en Eisden.
Na een korte lunch trek ik verder over de top van de terril en daal via de oostzijde af. Niet veel later kom ik aan de twee schachtbokken van Eisden, waar ook een visitor center van het Nationaal Park Hoge Kempen ligt. Het geheel is bekend onder de naam Terhills. Wie zin heeft kan tot een bepaald uur de westelijke schachtbok beklimmen voor een uitzicht op de mijnsite. Met mijn hoogtevrees geraak ik amper voorbij de eerste trap. Dan maar verder. Ik wandel door de tuinwijk van Eisden, langs de Sint-Barbarakerk en het monument De Putmannen voor de 251 mijnwerkers die in Eisden hun leven lieten.
Verderop bereik ik het Mechels Bos aan het vroegere station Eisden-Mijn, waar nu een cafeetje zijn intrek heeft genomen. En er liggen ook twee trekkershutten voor wandelaars. Door het modderige bos beland ik aan de N763-autoweg, waar een voetgangers- en fietsersbrug de oversteek vergemakkelijkt. Nu kom ik in de Mechelse Heide. Een tiental jaar geleden was ik hier voor het laatst. Na een laatste passage door een stuk bos, bereik ik de eigenlijke heide via een smal pad. Ineens ligt er een bunker naast het pad. Van Duitse makelij, zo blijkt. Eerste Wereldoorlog. De Mechelse Heide werd als oefenterrein gebruikt door de bezetter. Wat verderop kan je nog enkele diepe kraters van granaatinslagen herkennen. Ze liggen pal naast het pad. Voorbij een meetstation van de luchtkwaliteit kom ik nog een Duitse bunker tegen, die flink wat schade vertoont.
Na zo'n 17 kilometer sta ik aan de rand van de enorme witzandgroeve van Sibelco. Het is er prachtig en de groeve is indrukwekkend. Maar het heeft ook een schaduwzijde. De natuur heeft er al enorm moeten lijden. Hoewel ik het nieuws hieromtrent niet op de voet volg, heeft een burger nog niet zo lang geleden een enorme schadeclaim tegen het bedrijf ingediend.
Geleidelijk aan bereik ik het einde van de wandeling. Na alweer een korte passage door het bos, bereik ik de buitenwijken van Mechelen-aan-de-Maas. Nu is het nog twee kilometer asfalt vreten tot het eindpunt.
Gegevens wandeling:
Datum: Zondag 9 februari 2025
Startplaats: Bushalte "Lanklaar Heideweelde"
Eindplaats: Bushalte "Maasmechelen Centrum"
Pad: Eigen route + SGR Limburgse Mijnen + National Park Trail
Afstand: 18,5 kilometer
Stijgingsmeters: 244m
Dalingsmeters: 162m
Bereikbaarheid: Trein + bus GPX: klik hier Verhard - Onverhard: 30,1% - 69,9%
